Vrijdag en zaterdag, de dagen voor de start

23 en 24 juni

Na een lange reisdag op vrijdag, met helaas veel files, kwamen we rond 19:00 uur aan in een bloedheet (35°) Bolzano. Omdat de meeste ploeggenoten uit het zuiden van het land komen waren wij als laatste op de camping aan. Laten we maar hopen dat dit de rest van de week niet het geval is! Na aankomst snel de boel uitgeladen, de (party)tent opgezet en de veldbedjes in elkaar gezet, matrasje erop, eten, douchen en daarna slapen.

De vooruitzichten om 8 dagen lang met 9 mannen in een partytent te moeten slapen op een veldbedje is wel een dingetje, zeker als je al niet echt een goede slaper bent. Goede voorbereiding van zo’n tocht is het halve werk, fietsmaat Rene had voor mij de oplossing; ‘de slaappil’. Om 23:00 uur de slaappil erin en om 23:30 uur ben je vertrokken. Wel vroeg wakker maar toch heerlijk geslapen, gelukkig was de temperatuur nog aangenaam.

Na het ontbijt de fietsen prepareren en alle spullen een plekje proberen te geven. Met een berg aan spullen en geen ruimte in de partytent is dat nog wel een uitdaging!

Ter voorbereiding aan etappe 1 moest er natuurlijk ook nog even gefietst worden. Intussen was het alweer lekker warm. Tijdens het ritje moest er uiteraard ook een bergje beklommen worden (3 km met stukjes van 15%). Het zweet gutste al snel van m’n gezicht; leuk hoor dat fietsen in de bergen. Na het klimmen komt (meestal) de beloning: afdalen! Heerlijk afgekoeld. Na 1,5 uur fietsen lekker even een ijsje eten, daarna weer bij de camping aangekomen.

‘s Middags een beetje gezwommen en bij de tent rondgehangen, rond 19:00 uur aan het diner. Het eten was uitstekend verzorgd. Om 20:30 was de briefing van de organisatie en wat bleek: ons team is als 2e geëindigd in het geldklassement met ruim € 76.000,-. Wat een geweldig bedrag. Verder werd er individueel het meeste geld ingezameld door ons teamlid Roger met € 23.000,—, en had ons team het hoogste bedrag per persoon, ruim € 5.800,— binnengehaald met als gevolg een roze trui voor ieder teamlid! Past leuk bij mijn roze sokken die ik alleen niet mee heb! Wat een mooi begin van de week en wat mooi om zo’n bedrag op te halen voor Kika.

Etappe 1 Bolzano-Bormio…..

25 juni 2017

…..is helaas afgelast i.v.m. de weersomstandigheden, balen als een stekker! ‘s Nachts begon het te regenen en te onweren en dat is niet opgehouden tot ‘s middags. De Stelviopas was afgesloten en door de organisatie werd besloten om de hele groep met de auto naar de finishplaats te vervoeren.

Daar stonden we dan, in de stromende regen de spullen in te pakken en de tenten af te breken….

Uiteindelijk rond een uur of half 10 vertrokken om na een rit van 3,5 uur, onder het genot van de geur van verbrandende remblokken, in een droog en zonnig Bormio te arriveren.

Na een half jaar intensieve voorbereiding is de drang om te fietsen groot, mede aangewakkerd door allerlei fietsers die we gedurende onze rit tegenkwamen rijdend in heerlijk zonnig weer. Om 16:00 uur vertrokken we dan toch met een groep van een man of 15 om de Gavia te beklimmen (tot aan de boomgrens, althans dat was de bedoeling).

Mijn lichaam moest nog wel wat wennen aan de hoogte, het klimmen en de inspanning na een rustweek. De pijntjes verdwenen gelukkig snel en ik vond het klimritme. Sinds mijn 16e ben ik niet meer zo licht geweest! (van de week ben ik door mijn vrouw zelfs uitgemaakt voor mager scharminkel). De intensieve voorbereiding van het afgelopen half jaar betaalde zich uit, het klimmen was nog nooit zo makkelijk gegaan, goesting genoeg om door te rijden naar de top van de Gavia en super veel zin in de aankomende week.

 

Etappe 2: Bormio – Riva del Garda, 166 km en 3300 hm

26 juni 2017

Vanmorgen was het wel heel vroeg dag. Het ontbijt stond gepland om 5:30 uur. Normaal een tijdstip waarop ik me nog even lekker omdraai. Maar goed, we komen om te fietsen en na de afgelaste etappe van gisteren wilde ik ook wel graag beginnen. Eerst naar de grote tent voor een prima ontbijt, nog even een krentenbol en stroopwafels mee als afwisseling voor de sportreepjes. Vervolgens omkleden, tas inpakken, tent afbreken en naar de start.

Omdat de 1e etappe was afgelast werd nu bij de start een soort van officiële aftrap van het evenement gegeven en ons team mocht als 24e vertrekken (van de 28). Om 7:00 uur vertrok het eerste team en wij mochten om 7:30 aan de bak met na 3 km als eerste beklimming de Gavia (24 km, gemiddeld 7%): inderdaad, die van gisteren. Kortom, een lekkere warming-up. Door gisteren al even te wennen aan het klimmen zat ik snel in mijn klimritme, de benen voelden prima, extra gemotiveerd doordat we achterin gestart waren en lekker konden gaan inhalen. Rond de 2000 meter hoogte werd het steeds rustiger op de berg, de motorambulance kwam even naast me rijden voor motiverende woorden; ‘op deze berg groeit er op deze hoogte niets meer, de natuur kan hier niet meer leven en jij rijdt er gewoon tegenop alsof het niets is’! De benen begon ik inmiddels ook wel wat te voelen, maar zulke woorden geven toch weer even wat extra kracht. Nog twee man voor me, toch nog maar even versnellen!

Na een stop op de top om even te wachten op de ploegmaten, doken we de gevaarlijke afdaling in. Gevaarlijk door het slechte asfalt, een aardedonkere tunnel en een smalle weg. Na een paar km werd de weg gelukkig breder en volgde nog een stuk prachtige afdaling. Na de afdaling van de Gavia volgde gelijk de beklimming van de volgende berg: De Tonale. Een mooie goedlopende klim die ik in een lekker ritme ben opgefietst. De beloning van een klim is vaak de fantastische afdaling, ook deze afdaling was prachtig! Daarna volgde een vlak stuk van een kilometer of 50 in het dal. Aangezien we met z’n zessen waren en er een aardige tegenwind stond, besloten we in een waaier naar de voet van de laatste lastige klim van de dag te rijden: de Passo di Magna.

Wat de vorige dag nog omschreven werd als een pukkeltje richting Riva, waar je over heen vliegt zonder dat je het door hebt, bleek nog 9 km klimmen te zijn met een gemiddeld van 9%. Zelfs als “mager scharminkel” voel je dit nog aan het eind van de etappe. Gelukkig vlakte de klim wel wat af en al snel volgde nog een mooie afdaling, met op 30 km van de camping nog de Passo del Bellino. De beloning dit keer was niet de afdaling, maar het fantastische uitzicht op het Gardameer.

Op de camping stond de camper en caravan alweer op zijn plek. Sebian was nog even druk met de partytenten, maar met een beetje hulp van ons konden we beginnen aan het middagprogramma (lekker uitrusten). Nog wel even snel een afspraak maken voor de massage…Prima geregeld die Giro di Kika!

 

Etappe 3 Riva del Garda – Arsiè 

27 juni 2017

We mochten uitslapen vandaag! Vertrek pas om 8:00 uur (hoorde ik vorige week nog iemand zeggen prettige vakantie!). Weer kort maar goed geslapen, alles weer uit de tas zoeken wat we de dag nodig hebben en de rest weer inpakken. Bijzonder dat je nog aardig wat spullen kwijt kan raken in twee tassen, gelukkig begint alles wel langzaam een plek te krijgen.

Na het inklappen van de veldbedjes en het verzamelen van de spullen begint het ontbijt. Dit is prima geregeld. Normaal eet ik een bakje kwark en twee crackers, maar op deze dagen moet je zorgen dat je voldoende energie hebt. Dit betekent de hele dag eten! Ontbijt; 3 pannenkoeken met veel te veel appelstroop (hoop dat mijn kinderen dit niet lezen), twee witte broodjes met jam of zalm, dit alles spoel je lekker weg met je eerste bidon sportdrank en koffie…. Tijdens de dag eet je elk uur een sportreep en drink je minimaal 1 bidon per uur. Tijdens de rit zijn er 2 verzorgingsposten en je raadt het al…eten!! Heb ik al een tijd geen koekje bij de koffie gedaan, hier bunker ik met gemak twee stroopwafels, een eierkoek, banaan, krentenbollen en een bouillon weg. Het valt me op dat ik niet meer in uren denk maar in bidons en reepjes…. Voor de rest voel ik met gelukkig prima.

Bij de start was het nog droog, maar de dreigende luchten voorspelden niet veel goeds. En inderdaad, na een halve bidon fietsen barstte de bui los. Binnen no time was ik doorweekt, echter één voordeel, het water was lekker warm!

De eerste 40 km waren redelijk vlak, op een venijnig klimmetje direct vanuit het vertrek na dan (een soort Keutenberg maar dan 3x zo lang….). We reden met een groep van een man of tien in een redelijk hoog tempo naar de voet van de eerste berg: de Passo della Frica (21 km lang). In het begin (lekker) steil, na een eerste verzorgingspost ging de klim over in een lekker lopende klim (toen heette de berg ook ineens anders: Passo Vezzeno). Op souplesse een lekkere versnelling ronddraaien ging deze berg eigenlijk erg makkelijk omhoog.

Gedurende de klim stopte het gelukkig met regenen en kwam het zonnetje zelfs af en toe door. Op de top snel even wachten op de rest van het team, een windbreaker aangedaan en de afdaling ingedoken.

Bij de 2e controlepost sloten de fietsmaten weer aan en hebben we gezamenlijk de laatste 40 km (ruime bidon) gereden. Het laatste klimmetje vlak voor de camping was ook nog best venijnig, maar wel ideaal om een mooie foto te maken (gemaakt door Mariska van 11A Wielerfotografie, onze teamfotografe: ook daar heeft de ploeg aan gedacht).

 

Etappe 4, Arsiè-Tolmezzo

28 juni 2017

We vertrokken nog in droog weer aan de zogenoemde “overgangsetappe”: 174 km met dit keer “maar” 1600 hoogtemeters. Van te voren met een aantal “snelle” mannen van het peloton afgesproken om er een lekker snel ritje van te maken. Extra gemotiveerd omdat in de middag, je raadt het al, behoorlijk wat regen was voorspeld.

De rit begon over een lang fietspad, vervolgens gingen we dwars door het prachtige prosecco-gebied. Op kop deed ploegmaat Peter de Koning weer het nodige kopwerk, lekker omdat een waaier rijden over een fietspaden niet ideaal is, en het kaas van je teammaat altijd lekker smaakt! Het zwaartepunt lag in het begin van de etappe met als “hoogtepunt” wederom een klimmetje a la 3x de Keutenberg met 5 kilometer erna de eerste verzorgingspost. De rest van de etappe reden we met een vlot tempo over redelijk brede wegen, nergens echt vlak, maar vergeleken met het eerdere hooggebergte een redelijk vlakke etappe.

De rit verliep verder voorspoedig, zelfs toen het begon te hozen en onweren (de fase van regen werd voor het gemak maar even overgeslagen). De laatste 1.5 uur hebben we in hoosbuien gereden, het water was wederom aangenaam warm. Toch is hard rijden in de regen niet helemaal mijn ding.

Statistieken:

Afstand: 174 km

Rijtijd: 5:20 uur

Gemiddelde snelheid: 32,4 km/uur (met flinke tegenwind…)

Na de finish snel droge kleren aangedaan en even wachten tot het een beetje droog was om naar het naastgelegen veld te fietsen. En je raadt het al…. halverwege weer een hoosbui en drijfnat….

Pfffff, wat een waardeloos weer hier in Italië… we zijn om 14:30 uur gefinisht en zitten nu al 2 uur in een camper omdat het regent en onweert.

Etappe 5: afgelast…..

29 juni 2017 in Kika

Wegens de te verwachten slechte weersomstandigheden (lees: onweer) onderweg en bij de finishplaats San Cassiano, had de organisatie om 6 uur ‘s ochtends besloten de etappe af te gelasten. Ten onrechte naar later bleek: op een enkele regenbui na, is het de hele dag droog gebleven op de route. Wederom zat ik stevig te balen tijdens de autorit naar San Cassiano toe, en ik was niet de enige…. Wat de mooiste rit van deze week moest worden door de prachtige Dolomieten, ging helaas niet door….

Achteraf is het wat makkelijker te relativeren maar ik baalde toch stevig dat de rit was afgelast. Tegenslagen horen echter ook bij Kika en dit maakt de tocht nog specialer.

Omgaan met tegenslagen is natuurlijk makkelijker als je mooie mensen om je heen hebt en andere plannen kan maken. Deze dag kwam Ingrid (mijn vrouw) ook naar Italië om de laatste dag mee te kunnen fietsen. Ingrid was al vroeg op de camping en inmiddels was de zin om te fietsen groot bij een aantal ploegmaten. We besloten dus om een stuk van de Seller ronde te gaan fietsen. We reden met een groot deel van onze ploeg en Ingrid naar de Campolongo. Van de camping hadden we meteen een prachtige afdaling, een mooie brede weg dus lekker laten lopen… Precies in een haarspeldbocht krijg ik een lekke band. Gelukkig ben ik inmiddels redelijk vergroeid met mijn fiets en weet ik de boel overeind te houden. Even snel een ander wiel gestoken en door naar de Campolongo, bovenaan besloten de meesten weer terug naar de camping te gaan. In het mooiste fietsgebied van Europa een klein rondje fietsen blijft voor mij een lastig verhaal, samen met Peter en Harmen besluiten we om de hele Seller ronde te fietsen. Een makkelijke keuze omdat we onze eigen bus met onze verzorger Zebian en fotograaf Mariska meehadden, bij noodweer konden we dus snel in de bus stappen.

We begonnen in een rap tempo aan de Pordoi, wat een prachtige natuur hier. Bovenop de Pordoi even gewacht op Harmen en vervolgens een prachtige afdaling. Is het normaal superdruk met snelle auto’s, motoren en fietsers op de weg, we waren nu alleen. Met z’n drieën naast elkaar klimmen we in een lekker tempo de Sella, onderweg mooie gesprekken en even tijd om te stoppen voor foto’s. We komen zelfs nog een hertje tegen die nog even voor ons blijft staan in het bos. Boven maakt Mariska prachtige foto’s. Na een fantastische afdaling van de Sella slaat het weer echter om, we klimmen nog even de Gardena op en in plaats van de afdaling in te zetten besluiten we toch maar in de bus te stappen en naar de camping te rijden. Het nieuwe asfalt de regen en de wind maken het te gevaarlijk om door te rijden. Helaas, maar wat een fantastische rit was dit!

Vanwege het slechte weer heeft Ingrid een hotel geregeld, heerlijk met je vrouw in een normaal bed, na een week met 9 mannen in een party tent…..

Wel bijzonder om te merken dat je als team op elkaar ingespeeld raakt, je bent samen bezig om de tocht te rijden, je weet wat je aan elkaar hebt en inmiddels kan ik zelfs al mijn spullen weer vinden! Tenminste….. waar zijn m’n spullen…..?

Ingrid had alvast mijn tas meegenomen naar het hotel. In mijn natte kleren daal ik snel nog even 2.5 km door de kou, gelukkig staat Ingrid al klaar, even opwarmen in het hotel en daarna snel weer naar de camping om te eten en voor het avondprogramma.

 

Dag 6: San Cassiano – Bolzano

30 juni 2017 in Kika

Vandaag alweer de laatste etappe van Giro di KiKa 2017. Volgens het routeboek een rit van 128 km met 2300 hoogtemeters.

De ploeg had met -1° weer een heerlijke nacht gehad. Zo’n hotelletje went snel zullen we maar zeggen. Sorry mannen.

Omdat het kortste ritje van deze week was, eindelijk een keertje een “normale” starttijd: vanaf 8:30 uur. In theorie had ik dus lekker uit kunnen slapen, maar de praktijk was anders: om 6:00 stonden mijn luiken al wijd gesperd open, als eerste maar even Google naar het weer, je weet het tenslotte maar nooit hier in Italië. Van het hotel was het eerst 2.5 km klimmen naar de camping. Het team was nog druk met opruimen, dus eerst maar even helpen om me vervolgens weer te storten op de pannenkoeken.

Bij het vertrek was het gelukkig droog, maar wel koud. Het is lastig om je goed aan te kleden, het ene moment zit je in een afdaling en is het 5°, het volgende moment is het 35°. Ik kies voor de been- en armstukken en een windbraker. We beginnen gelijk met een afdaling richting Corvara, nog even een korte herinnering aan de lekke band in de haarspeldbocht. Aankomende zondag start de Dolomieten Marathon, onze route bevatte 2 klimmen die onderdeel uitmaken van de route van de Maratona (voor de kenners: de  Campolongo en Pordoi). Veel deelnemers zijn de route aan het verkennen en zich aan het voorbereiden. Was het gisteren hier nog rustig, je ziet nu overal wielrenners.

Inmiddels ben ik redelijk veranderd in een magere scharminkele Italiaan, al pratend halen we een berg fietsers in (geeft wel een lekker gevoel). De uitzichten die je hebt gedurende de laatste klim zijn waanzinnig! Bovenop de Pordoi, waar de 1e verzorgingspost lag, was het berekoud dus snel ff een bouillonnetje naar binnen en de koude afdaling ingedoken.

De volgende klim was de Costalunga, een klim met een gemeen steil eerste stuk om vervolgens in de laatste 4 km af te vlakken tot vals plat. Het fietsen op het valse plat ligt mij wel, met de groep dus lekker doortrappen op het laatste stuk. De afdaling was wederom fantastisch! Met m’n fietsmaten Peter, Daan en Rene halen we verschillende auto’s en motors in, het blijft toch het leukste om te doen dat afdalen! Omdat het de laatste rit was en we niet voor 15:00 uur mochten finishen reden we wat deze dag rustig, we wachten regelmatig tot het hele team compleet was. Het vooruitzicht leek me heerlijk, om na een week intensief fietsen even een rustig dagje te peddelen door de Dolomieten. Maar zo bezig te zijn merk ik dat ik moeite hebt om mijn ritme te vinden, regelmatig wachten om vervolgens weer met koude benen een klim aan te gaan, kost me toch wat moeite. De hele week reed ik keurig in mijn hartslag zones, elke uur een reepje en een bidon, de vorige ritten gingen moeiteloos voorbij. Tijdens deze rit was het even anders, onvoldoende drinken heeft meteen invloed op de prestatie, later op deze dag merkte ik dat te veel drinken ook niet altijd goed is!

Na de Costalunga kwam de verrassing…. Bij de briefing de vorige avond werd tussen neus en lippen door verteld dat de etappe van vandaag t.o.v. die van vorig jaar 10 km langer was en 600 hoogtemeters meer bevatte. Tot aan de afdaling van de Costalunga was de route identiek aan die van vorig jaar. Een simpele conclusie was dat er nog een klim zou moeten komen waarvan de naam niet vermeld stond in het routeboek, aangezien we de etappe begonnen op 1600 meter en zouden eindigen in Bolzano, dat op zo’n 250 meter ligt: per saldo dus een daaletappe. En dat bleek; wat een k.. klim…

Aan het begin van de klim begon het te regenen, toen harder te regenen, toen heel hard te regenen (met onweer) en als toetje te hagelen met hagelstenen zo groot als borrelnoten (Alpenweide ijs-smaak). Binnen no time veranderde de zwarte asfaltweg in een witte rivier van witte borrelnoten…

Uiteraard zijn we niet doorgereden in dit noodweer; daar stonden we dan met een man of 10 in het bos te schuilen voor de borrelnotenbui. Na 5 minuten was het ergste voorbij en konden we verder glibberen. De hagel leek wel gelijk vast te zijn gevroren aan het wegdek, en waar ik in normale omstandigheden de afdaling prefereer boven de klim, was ik nu blij dat we moesten klimmen…

Uiteindelijk klaarde het weer op en eindigde de k..klim met nog een laatste treiterig steil stukje. De klimkilometers zaten erop! Wat volgde was een afdaling van zo’n 40 km naar Bolzano alwaar wij als compleet team gefinished zijn om ons vervolgens in het feestgedruis te storten.

En wat er de rest van de dag gebeurde, weet ik niet meer…

Het totaalbedrag dat dit jaar opgehaald is voor KiKa bedraagt bijna € 731.000,-. Ons team heeft daar voor ruim € 77.000 aan bijgedragen en ikzelf heb €4.627,57 verzameld. Ik wil dan ook graag nogmaals al mijn donateurs hiervoor bedanken! Mede door de mensen die ik heb ontmoet tijdens de fantastische week, weet ik dat jullie geld meer dan goed besteed wordt.

Il prossimo anno! Grazie

Jeroen Diekema

En uiteraard dank aan Mariska van 11A Fotografie voor de mooie foto’s.